Αντιπρόεδρος Ομόνοιας: Στις εκλογές της 21ης Ιουνίου επιβάλλεται να αγωνιστούμε ενωμένοι.

Μείζον θέμα και μεγάλη πρόκληση για την Ομόνοια και τη νέα της ηγεσία,  παραμένει η ενότητα του χώρου.

     

Η νέα ηγεσία της Ομόνοιας καλείται να δώσει τη μεγαλύτερη και ίσως σημαντικότερη μάχη της θητείας της. Αναμφίβολα γίνεται λόγος για τις δημοτικές εκλογές που θα διεξαχθούν την 21^η Ιουνίου. Η πολυσυζητημένη διοικητική διαίρεση είναι πια γεγονός. Ίσως έχει κάποια  θετικά στοιχεία, έχει όμως και πάρα πολλά αρνητικά, που δεν είναι του παρόντος να αναλύσουμε.

Ότι ο ελληνισμός Αγίων Σαράντα – Δελβίνου και Αργυροκάστρου παραμένει «άκρατος» (πάλι καλά), σημαίνει  πως η επιτυχία εκλογής δικού μας τοπικού άρχοντα θα πρέπει να είναι κάτι παραπάνω από βέβαιη. Ουδείς δύναται να το αμφισβητήσει. Η μάχη, όμως, αποκτά άλλες διαστάσεις και βαρύτητα στην περιοχή της Χιμάρας για τους γνωστούς πλέον λόγους, όπου, συν τοις άλλοις, ήρθε σαν το «κερασάκι στην τούρτα» και η Επαρχία του Βρανίστ. Αλλά ουδέν κακό αμιγές καλού. Εδώ δε γίνεται λόγος για αντιβρανιστισμό. Κάθε άλλο, γιατί κανείς δεν θα επιθυμούσε να είναι εμβόλιμος. Θα ήθελα να πιστέψω πως ούτε και οι ίδιοι οι κάτοικοι της περιοχής αυτής. Όμως η συνένωση είναι πια γεγονός και πρέπει να  την αντιμετωπίσουμε ρεαλιστικά. Εξάλλου οι εκλογές σε τοπικό επίπεδο έχουν κοινά χαρακτηριστικά με τις παναλβανικές, αλλά έχουν και ιδιαιτερότητες στις οποίες πρέπει να εστιάσουμε ιδιαιτέρως.

           Η περιοχή του Λουκόβου είναι τεράστια δεξαμενή και αποτελεί ως επί το πλείστον  φυσιολογική επέκταση του δήμου Χιμάρας. Θα ήθελα να σημειώσω εδώ τη μεγάλη ανακούφιση που έδωσε στους κατοίκους της περιοχής αυτής η χορήγηση από το Γενικό Προξενείο της Ελλάδος στο Αργυρόκαστρο εθνικής βίζας λύνοντας χρονίζοντα προβλήματα που τους μάστιζαν για τη διαμονή τους στην Ελλάδα.

          Οι ζυμώσεις άρχισαν και φαίνεται πως οι διεκδικητές θα είναι πολλοί, εκτός της Χιμάρας που ήδη έχει λύσει το θέμα του χρίσματος μέσω του μοναδικού υποψηφίου, κυρίου Φρέντυ-Διονυσίου Μπελέρη. Στα πλαίσια της δημοκρατικής λειτουργίας και της παράδοσης της Ομόνοιας αυτό αποτελεί υγιές στοιχείο. Μείζον θέμα και μεγάλη πρόκληση για την Ομόνοια και τη νέα της ηγεσία, όμως παραμένει η ενότητα του χώρου. Ο πρόεδρος, κύριος Λεωνίδας Παππάς, έχει αντιληφθεί τη σημασία της γι΄αυτό στην πρώτη συνεδρίαση του Γενικού Συμβουλίου κάλεσε να συμμετάσχουν τους πρώην γενικούς προέδρους  της Ομόνοιας. Και υπήρχε ανταπόκριση. Την αρχή έκανε ο Σωτήρης Κυριαζάτης, ο οποίος με την παρουσία, το λόγο και τις παρεμβάσεις του έδειξε για ακόμα μια φορά ότι όχι μόνο νοιάζεται (θα χρησιμοποιήσω εδώ μια δική του φράση) «γι΄αυτόν τον τόπο και κόσμο», αλλά έχει και ιδέες και διάθεση για δράση. Η πρωτοβουλία αυτή πρέπει να επεκταθεί τάχιστα και στους πρώην αιρετούς και βουλευτές της Ομόνοιας, σε προσωπικότητες του χώρου και στις ομογενειακές οργανώσεις που λειτουργούν στα πατρώα εδάφη αλλά και στην Ελλάδα όπου μένει και εργάζεται, κοινώς ομολογουμένως, η πλειοψηφία του ενεργού βορειοηπειρωτικού πληθυσμού. Τα πρώτα βήματα και προς την κατεύθυνση αυτή έγιναν και μάλιστα πετυχημένα.

         Στις εκλογές της 21^ης Ιουνίου επιβάλλεται να αγωνιστούμε ενωμένοι. Το μέτωπό μας πρέπει να είναι αρραγές έναντι των προκλήσεων και της αδιαλλαξίας του αλβανικού κατεστημένου. Οι συνεργασίες στο πρόσφατο παρελθόν με τη δεξιά και την αριστερά στην Αλβανία είναι αποκαλυπτικά απογοητευτικές. Και οι δύο παρατάξεις έχουν αθετήσει τους όρους και τις προϋποθέσεις συνεργασίας. Γι΄αυτό οι προσπάθειες, που ορθώς έχουν αρχίσει, πλην όμως «σπεύδουν βραδέως», σχετικά με την προσέγγιση με το ΜΕΓΑ, είναι αναγκαίο να επισπευτούν. Τα μεγάλα προβλήματα που αντιμετωπίζει ο βορειοηπειρωτικός ελληνισμός απαιτούν ομοψυχία και γνήσιο πατριωτισμό. Στο σημείο αυτό θα ήθελα να θυμίσω πως η Ομόνοια ιδρύθηκε κυρίως ως πολιτικός φορέας εκπροσώπησης, αλλά με νόμο του τότε κυβερνώντος Σοσιαλιστικού Κόμματος, βλέπετε συγκυρία, στερήθηκε το ρόλο αυτό και αναγκαστικά οδηγηθήκαμε στην ίδρυση του ΚΕΑΔ που δεν ήταν και δεν είναι κάτι άλλο παρά βραχίονας της Ομόνοιας.

         Εξάλλου, θα πρέπει να παραδεχτούμε ότι σεβάστηκε την αποστολή του και αναμφίβολα με την παρουσία του στο δύσκολο, δύστροπο και ευμετάβλητο αλβανικό πολιτικό τοπίο προσέφερε στον Βορειοηπειρωτικό Ελληνισμό παρουσία και κύρος. Πολλές φορές η κριτική και τα πικρόχολα σχόλια ήταν άδικα τόσο για το κόμμα, αλλά κυρίως για τους προέδρους του.

           Ο χώρος είναι μικρός και τα προβλήματα γνωστά, πολλά και κατεξοχήν εθνικά. Καλοπροαίρετα θα ήθελα να σημειώσω εδώ πως τα τελευταία χρόνια λειτουργίας των δύο κομμάτων, ΚΕΑΔ και ΜΕΓΑ, δύσκολα θα διαπιστώσει κανείς ουσιώδεις διαφορές στις τοποθετήσεις τους, πλην ελαχίστων εξαιρέσεων. Το αντίθετο οι συνέπειες είναι πολλές με κυριότερες τη διάσπαση και τη διαρροή. Οι προκλήσεις σήμερα στο μονίμως μεταβατικό και ασταθές πολιτικό, κοινωνικό και οικονομικό αλβανικό περιβάλλον είναι πολλές και δεν αρκεί ένα μόνο ανάχωμα για να θωρακίσουμε τα δίκαια αιτήματά μας, αλλά απαιτείται επιστράτευση όλων των δυνάμεων.

         Οι εν δυνάμει υποψήφιοι αφενός μεν πρέπει να αναλογιστούν οι ίδιοι πόσο η φιλοδοξία τους είναι συμβατή με το ανάστημα και τα απαιτούμενα προσόντα για να ανταποκριθούν στο έργο που καλούνται να επιτελέσουν και αφετέρου η Ομόνοια πρέπει να θέσει όρους και κριτήρια ώστε να αποφευχθούν εν τη γενέσει  πιθανόν αστοχίες και στρεβλώσεις. Και θεσμοθέτηση κριτηρίων σημαίνει αξιοποίηση όλου του δυναμικού του χώρου μας χωρίς αποκλεισμούς. Σημειώνω εδώ πως ακόμα και αιρετοί, οι οποίοι ήταν αποτελεσματικοί και απέδειξαν ότι χαίρουν της εμπιστοσύνης των συμπατριωτών μας θα μπορούσαν να είναι εκ νέου διεκδικητές.

         Η νέα σύνθεση των δήμων μας παρέχει τη δυνατότητα να εκλέξουμε δική μας τοπική αυτοδιοίκηση χωρίς να είμαστε υποχρεωμένοι να προβούμε σε προεκλογικές συμμαχίες και δεσμεύσεις που ούτως ή άλλως δεν τηρούνται. Τόσο το χειρότερο εάν αυτές είναι επιλεκτικές, όπως στην περίπτωση του Σοσιαλιστικού Κόμματος που, δια στόματος του προέδρου του, αποκλείει εν προκειμένω τη Χιμάρα.

            Τέλος, η ανταπόκριση της κοινότητάς μας στις εκλογές είναι το μεγάλο στοίχημα που πρέπει να αντιμετωπίσουμε αποτελεσματικά και κυρίως τη συμμετοχή των συμπατριωτών μας που ζουν και εργάζονται στην Ελλάδα, τους οποίους πρέπει να προσεγγίσουμε εκτιμώντας ειλικρινά τη δύναμη και τη διάθεσή τους για προσφορά.

                                   Απόστολος  Λιάκος

                                              Αντιπρόεδρος της Ομόνοιας