Της προδοσίας το κάγκελο!

Όσοι δεν πάσχουμε από επιλεκτική αμνησία θυμόμαστε την περίοδο από το 1996 μέχρι το 2009 όπου για τα μέλη και τους υποστηρικτές της εθνικής οργάνωσης "Ομόνοια", τα ελληνικής καταγωγής στελέχη του Σοσιαλιστικού Κόμματος Αλβανίας αποτελούσαν τους επάρατους προδότες και διασπαστές του Βορειοηπειρωτικού Ελληνισμού, αφού δεν νοείτο να εμφανίζεται ως εκπρόσωπος του κάποιος που θα δραστηριοποιούταν εκτός Ομόνοιας και του Κόμματος Ένωση Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων και πόσο μάλλον μέσα από τις τάξεις ενός αλβανικού κόμματος. 

Η αρχή έγινε στα μέσα της δεκαετίας του 1990 όταν ο Βαγγέλης Τάβος από τους Γεωργουτσάτες αποφάσισε να αφήσει την Ομόνοια και να ενταχθεί στο ΣΚ, το οποίο τον έχρισε υποψήφιο βουλευτή για την έδρα του νομού Αργυροκάστρου. Κάτω από τη σημαία της μετεξέλιξης του Κόμματος Εργασίας Αλβανίας ο Βαγγέλης Τάβος κέρδισε τρεις συνεχόμενες φορές την βουλευτική έδρα που αντιστοιχούσε στη Δρόπολη, το Πωγώνι, τη Λιτζουριά κ.α, απέναντι στους υποψηφίους της Ομόνοιας-ΚΕΑΔ και συγκεκριμένα δύο φορές τον Βαγγέλη Ντούλε (1997, 2001) και μία φορά τον Σπύρο Ξέρρα (2005). Παράλληλα, κατά το ίδιο χρονικό διάστημα με το ρεύμα Τάβου, το Σοσιαλιστικό Κόμμα κατάφερνε να αναδεικνύει σε Επάρχους Άνω και Κάτω Δρόπολης τους εκλεκτούς του Πάνο Λιούλιο και Πάντο Τόλη αντίστοιχα.

Έτσι καθιερώθηκε από τις φιλο-κεαδικές εφημερίδες όπως το "Λαϊκό Βήμα" και την "Φωνή της Ομόνοιας" (όποτε αυτή κυκλοφορούσε) ο χαρακτηρισμός "ταβο-λιουλιο-τόληδες", ώστε να  ειρωνευτούν όσους συντάσσονταν με το Σοσιαλιστικό Κόμμα συντελώντας στη διάσπαση της Εθνικής Ελληνικής Μειονότητας ως άλλοι "δούρειοι ίπποι" και "πεμπτοφαλαγγίτες".

Ο Τάβος από την πλευρά του ισχυριζόταν ότι αποτελούσε και ο ίδιος εκπρόσωπο των Ελλήνων μειονοτικών μέσα από τις τάξεις ενός άλλου κόμματος απ' όπου θα βοηθούσε στην προώθηση των συμφερόντων της μειονότητας. Αυτό φυσικά δεν μπορούσε να γίνει ανεκτό από τους πατριώτες που ήταν πιστοί στην ιδέα της Ομόνοιας.

Όμως το ρεύμα της προδοσίας από τη Δρόπολη σιγά σιγά πέρασε και στο Βούρκο όπου εξελέγη βουλευτής ο Στέφανος Τσίπας δύο φορές (2001, 2005) με το ΣΚ, όπως και ο Θοδωρής Μπέης (2001), ενώ εξελέγησαν Έπαρχοι ο Βασίλης Χαρμπάτσης στη Φοινίκη το 2000 και ο Σπύρος Παππάς στο Αλύκο το 2003.

Το 2005 το ΚΕΑΔ συμμετείχε στην κυβέρνηση του προέδρου του Δημοκρατικού Κόμματος Σαλί Μπερίσα, προτείνοντας ως Υπουργό Εργασίας τον Κώστα Μπάρκα και Περιφερειάρχη Αργυροκάστρου τον Σπύρο Ξέρρα (καθώς και διευθυντικά στελέχη στις δημόσιες υπηρεσίες), μία συνεργασία που επισφραγίστηκε και με την στήριξη του ΔΚ στις υποψηφιότητες του ΚΕΑΔ για τις δημοτικές εκλογές του 2007.

Όλα αυτά μέχρι που φτάσαμε στη χρονιά ορόσημο 2009. Στις βουλευτικές εκλογές εκείνου του έτους καταργήθηκαν οι εκατό μονοεδρικές περιφέρειες και όλες οι βουλευτικές έδρες θα καθορίζονταν από το ποσοστό που θα κέρδιζε το κάθε κόμμα ανά περιφέρεια. 

Το ΚΕΑΔ, συμμάχησε προεκλογικά με το ΣΚ και τα στελέχη του αναγκάστηκαν να ρίξουν τους τόνους ή καλύτερα να ξεχάσουν παντελώς τους απαξιωτικούς χαρακτηρισμούς που χρησιμοποιούσαν μέχρι πριν λίγες μέρες για τους μειονοτικούς σοσιαλιστές.

Για τους δικούς τους προσωπικούς λόγους αντέδρασαν οι κύριοι Ξέρρας και Μπάρκας (με πρόσχημα την ιδεολογία), οι οποίοι αυτομόλησαν στο Δημοκρατικό Κόμμα. Οι ίδιοι υποστήριζαν με παρρησία ότι μέσα από το κόμμα του Μπερίσα θα παρέμεναν Ομονοίτες και θα εκπροσωπούσαν σωστά τον Βορειοηπειρωτικό Ελληνισμό. Φυσικά αυτό δεν έπεισε τη ηγεσία της Ομόνοιας η οποία και τους διέγραψε, με τους προδότες πλεόν τώρα να φέρουν την δεξιά ταμπέλα των μπερισικών διασπαστών.

Και φτάνουμε αισίως στο 2013, όπου σε αυτές τις βουλευτικές εκλογές υπάρχει ένα νέο κόμμα που απευθύνεται αποκλειστικά στους Έλληνες, η ΕΕΜΜ, το οποίο κατηγορείται από την επίσημη Ομόνοια ως "μπερισικό, διασπαστικό μόρφωμα". Προηγήθηκαν βέβαια οι δημοτικές εκλογές του 2011 όπου οι υποψήφιοι του ΚΕΑΔ επικράτησαν των "δεξιών διασπαστών" της ΕΕΜΜ, στις οκτώ αναγνωρισμένες επαρχίες της Ελληνικής Μειονότητας, χάρη στην ολοκληρωτική στήριξη που είχαν από τους πρώην προδότες, δηλαδή τους μειονοτικούς σοσιαλιστές... 

Παράλληλα δεν πρέπει να ξεχνάμε και τη στήριξη του προέδρου του ΚΕΑΔ Βαγγέλη Ντούλε και μόνο αυτού με τους Τσάμηδες του PDIU, στον Φάτος Νάνο για το αξίωμα του Προέδρου της Αλβανικής Δημοκρατίας πέρσι, του πολιτικού που ως πρόεδρος του ΣΚ και πρωθυπουργός, υπήρξε ο ηθικός αυτουργός για τις εκλογές βίας και νοθείας στη Χιμάρα το 2000 και το 2003 κατά της υποψηφιότητας Μπολάνου, μαζί και με τον Κώτσο Κοκεδήμα, στέλεχος του ΣΚ από το Κηπαρό και υποψήφιο σήμερα βουλευτή.

Αλλά στις βουλευτικές εκλογές του 2013 η Ομόνοια πήγε ένα βήμα παραπέρα. Δεν αρκέστηκε να συμμαχήσει ξανά με το ΣΚ, αλλά επέτρεψε στον πρόεδρο του παραρτήματος της στα Τίρανα Ανδρέα Μάρτο να κατέβει υποψήφιος με το αριστερό κόμμα στην Περιφέρεια Αυλώνας!

Ο κ. Μάρτος δηλαδή έκανε αυτό ακριβώς που υποστήριζαν ότι έκαναν πιο πριν οι κύριοι Τάβος, Ξέρρας και Μπάρκας σε προηγούμενες εκλογικές αναμετρήσεις: "Εκπροσωπεί την Ομόνοια και      τον Ελληνισμό μέσα από τη λίστα άλλου κόμματος".

Όμως το καταστατικό της Ομόνοιας γράφει ξεκάθαρα ότι "μόνο το ΚΕΑΔ είναι ο κομματικός φορέας μέσα από τον οποίο εκφράζεται". Συνεπώς η ηγεσία ή έπρεπε να διαγράψει τον Μάρτο ή να ζητήσει συγγνώμη από τους Ξέρρα και Μπάρκα.

Κι όμως τίποτα από αυτά δεν έγινε αφού η αποσκίρτηση του Μάρτου έγινε με την ευλογία του προέδρου του ΚΕΑΔ Βαγγέλη Ντούλε. Απλά τα πράγματα.

 

toorama.blogspot.gr