Η δική μου πατρίδα, η δική σας πατρίδα.

του γιατρού Γιώργου Μάνου
Χωριά ερειπωμένα και χωρίς οδική πρόσβαση και κάποια άλλα με υπερήλικες, με μάτια δακρυσμένα σε αναμονή του καλοκαιριού ή κάποιας γιορτής, με μια κρυφή ελπίδα μήπως δουν τα εγγόνια και τα παιδιά τους. Χωράφια χορταριασμένα και κάποια άλλα μικροί λόγγοι, καταφύγιο των αγριμιών της φύσης.
Εμφανής η έλλειψη του νοικοκύρη. Οι πόλεις δίχως Έλληνες.

Τόπος χωρίς ελπίδα, αφημένο στο χέρι κάποιων ζητιάνων ψήφων, για τη δικιά τους ευτυχία.
Όλοι εμείς, φταίχτες, παρακολουθούμε το δράμα σαν να είναι μια συνηθισμένη θεατρική παράσταση.
Παρακολουθούμε την αγωνία των εναπομεινάντων να μεγαλώνει καθώς η προσμονή τους ξεγέλασε για άλλη μια φορά.
Οι φόβοι που δεν μπορούν να τους ομολογήσουν ούτε στον εαυτό τους, θα επιβεβαιωθούν. Δεν θα δουν τους δικούς τους και αυτή τη φορά. Αυτό γιατί κάποιοι φρόντισαν να μη έχει δρόμο, φως, νερό.
Ξεγελασμένοι, περιφρονημένοι από την ίδια τους τη μάνα πατρίδα, τους βρίσκεις να προσκυνούν το Θεό σε εκκλησίες και παρεκκλήσια μήπως γίνει το θαύμα.

Ο πικραμένος ήχος των καμπανών και η απόγνωσή τους, τους προκαλούν ψευδαισθήσεις και οφθαλμαπάτες. Ακόμα και άνθρωποι, ανδρειωμένοι μέσα στην κόλαση των βάρβαρων χρόνων του κομουνισμού , νομίζουν ότι τυχοδιώκτες και χαφιέδες εκείνων των καταραμένων χρόνων, αλλά και κυρίως άλλοι σύγχρονοι μασάδες και ιντριγκαδόροι, που τους απλώνουν το χέρι για να τους αρπάξουν άλλη μία φορά την ψήφο, είναι σωτήρες. Έτσι υπογράφουμε άθελά μας την καταδίκη του τόπου στο μαρασμό και στο θάνατο. Και εμείς οι σύγχρονοι πόντιοι Πιλάτοι να σφυρίζουμε ανέμελα και αδιάφοροι μέσα σε λιγότερο ή περισσότερο ακριβά αυτοκίνητα και σπίτια και σύγχρονους καφενέδες, πιθανών σε συνοικίες που θα τις ονομάσουμε Νέο Αργυρόκαστρο, Νέα Χειμάρρα ή και Νέο Δέλβινο.

Λεονταρισμοί, εκφοβισμοί και εκβιασμοί σε αδύναμα ανθρωπάκια.
Ρητορείες και παχιά λόγια σε ανθρώπους που δεν καταλαβαίνουν τι τους λένε.
Πάτημα στον κάλλο, εκεί που τους πονάει πιο πολύ , με ψεύτικες υποσχέσεις για συντάξεις δικαιώματα και ελευθερίες.
Εμβολιασμένοι από τη σύγχρονη ηθική, όχι μόνο δεν δοξάζουμε προγόνους , πατεράδες και αδέρφια όπως Σπυρομήλιος, Κόκκαλης, Θ. Λιώλης, Σαίνης, Οικονόμος, Ζώτος, Καραθάνος κ.α. αλλά θαυμάζουμε τους «μάγκες» που κάναν αρπαχτή, είτε κλέβοντας, είτε προδίδοντας ιδανικά και έθνος.
Και Εσύ Πατρίδα, που γέννησες εμάς, αβοήθητη να λιώνεις .