«Στην “Αγγέλα” υπάρχουν οι αξίες που χάσαμε κι ελπίζω να τις ξαναβρούμε»

Κατάγεται από την Αλβανία, ζει όλη του τη ζωή στην Ελλάδα, λατρεύει την ελληνική δραματουργία και ανεβάζει σε μια εγκαταλειμμένη αυλή την «Αγγέλα» του Γιώργου Σεβαστίκογλου, ένα έργο-ορόσημο για τη μεταπολεμική Ελλάδα. Ο Ένκε Φεζολάρι μίλησε στη Μαρία Κρύου γι’ αυτήν την επιλογή του και για την Αθήνα που τον πληγώνει. Επιμένω στη ελληνική δραματουργία γιατί υπάρχει ανεξάντλητος πλούτος. Άλλωστε, μέσα από την παράδοση μαθαίνει κάποιος την Ιστορία του.

Προσωπικά νιώθω εγκλωβισμένος ανάμεσα σε δύο χώρες, την Ελλάδα και την Αλβανία, απ’ όπου κατάγομαι. Νοσταλγώ θραύσματα παιδικών χρόνων, τη μητρική μου γλώσσα, αλλά με απασχολούν και η «ελληνικότητα», η παράδοση, η ποίηση, η μουσική, η Ιστορία.
Το έργο του Σεβαστίκογλου με συγκίνησε γιατί μιλά για τη γυναίκα, την κατώτατη τάξη, τον Εμφύλιο και πάνω απ’ όλα γιατί έχει μπέσα. Κρύβει μέσα του τον Κουστουρίτσα, βιώματα δικά μου από τις γειτονιές των Τιράνων όταν κατέρρευσε το σοσιαλιστικό καθεστώς, τη μάνα μου (μετανάστρια που εργάστηκε στην Ελλάδα ως καθαρίστρια), το απατηλό όνειρο σε μια Ελλάδα που ξαναγεννιέται μέσα από τις στάχτες. Είναι ένα έργο πολιτικό και ανθρώπινο.
Η κεντρική ηρωίδα του, η Αγγέλα, είναι στην πραγματικότητα η Ελλάδα, η μητέρα μας, τα αδέρφια μας, το αίμα, το όνειρο, η απελπισία, το πένθος, το τραγούδι, η απεργία – όλες οι αξίες που χάσαμε κι ελπίζω να τις ξαναβρούμε.
Είναι δύσκολο να κάνεις τέχνη σε δύσκολες συνθήκες, πόσο μάλλον σε μια περιοχή εγκαταλειμμένη στο έλεος του θεού, στην οδό Κεραμεικού. Τις Κυριακές το γιουσουρούμ προκαλεί συμφόρηση στην Πειραιώς, πρεζόνια κείτονται στα κεφαλόσκαλα παλιών αρχοντικών που τώρα μαλωμένοι κληρονόμοι τα αφήνουν να καταρρεύσουν, Πακιστανοί με καρότσια μαζεύουν μεταλλικά αντικείμενα από τα σκουπίδια, μια μισοξεβαμμένη πουτάνα με σαγιονάρες πάει για τσιγάρα στο μπακάλικο της γωνίας, ένα κινεζάκι κρατάει τον μπαμπά του από το χέρι και κάνει κουτσό, δύο μπάτσοι στην άλλη γωνία κάνουν τσιγάρο και λένε ανέκδοτα, ένας άλλος πάνω στη μηχανή τρομάζει ένα τσούρμο αλλοδαπών που τρέχουν φωνάζοντας… Κι εμείς κάνουμε θέατρο στην αυλή μας στο Μεταξουργείο και οι ανυποψίαστοι περαστικοί ακούνε a capella τη «Λόλα», σεβνταλίδικα τραγούδια ή τις ατάκες του Σεβαστίκογλου! Κοντοστέκονται, φωνάζουν στον απέναντί τους στη γλώσσα τους: «Έλα να δεις» και μας χαζεύουν… Η ζωή σε όλο της το μεγαλείο!
Η πρόοδος, η παρακμή, οι δήθεν, οι φτωχοί, οι κυνηγημένοι, οι παράνομοι, οι νεόπλουτοι, οι φαλιρισμένοι, οι πεινασμένοι, οι χορτασμένοι, οι ανεγκέφαλοι στο «πολιτισμένο μέρος» και ο πολιτισμός στην «επικίνδυνη» γειτονιά, το άσπρο, το μαύρο, το πλαστικό, το γυαλιστερό, το σκυλάκι με τις ροζ ανταύγειες και την κολόνια – όλες αυτές είναι εικόνες που μας συντροφεύουν στη θεατρική μας πρόβα στο κέντρο της άλλοτε υπερήφανης Αθήνας. Με τρομάζουν η σημερινή αστάθεια και ο φόβος που μας ποτίζει ημέρα με την ημέρα. Χθες είδα έναν παππού και μια γιαγιά να κρατιούνται χέρι-χέρι και δάκρυσα.

ΑΥΛΗ (KUNSTHALLE ATHENA) Κεραμεικού 28. 




http://www.athinorama.gr