Γιατί την ημέρα του ΟΧΙ πονάει τόσο η ψυχή μας;

Χθες ήταν η επέτειος του ΟΧΙ. Πολλές ελληνικές σημαίες. Πολύς κόσμος.

Ανατρέχω 23 χρόνια πριν, το 1991. Στην είδηση για τους πρώτους εορτασμούς του ΟΧΙ στο Βουλιαράτι. Έχει περίπου ως εξης: Ο κόσμος φοβόντουσαν ακόμα να ρθούν στο ΌΧΙ των ΕΛΛΗΝΩΝ. Ήμασταν πολύ ολίγοι. Συμμετείχαν, ο Παπαζάρος και μερικοί άλλοι μετρημένοι στα δάχτυλα.

Ο Παπαζάρος μετά την επιμνημόσυνη δέηση διάβασε την ίδια λίστα πεσόντων, που διαβάζουμε και σήμερα... Την επίσημη ομιλία ανέλαβα προσωπικά. Ήταν μερικά "ΟΧΙ" , που δίναμε ως όρκο στους χορταριασμένους τάφους των ηρώων, που κείτονταν σε ένα σιάδι χωρίς περιφράξεις και οι τάφοι μετα βίας διακρίνονταν. Η ομιλία είχε ως εξής:
- "ΌΧΙ" στην παραβίαση των εθνικών δικαιωμάτων,
-"ΟΧΙ" στην περαιτέρω εθνική αφομοίωση,
- "ΌΧΙ" στην εθνική δυσφήμιση και διάκριση ,
-"ΌΧΙ" στη φυγή!
Μετά μερικά κεράκια και λουλούδια και ματιές που διασταυρώνονταν μεταφέροντας μια σιωπηλή ερώτηση "Τα είπαμε καλά;!.... τώρα τι κάνουμε:!

Όντως, οι εξελίξεις που μεσολάβησαν δικαίωσαν την ανάγκη για το ερώτημα αυτό.

Στα χρόνια που ακολούθησαν οι εδώ Έλληνες ξεθάρρεψαν. Ερχόταν αθρόοι. Περισσότερο όμως για να δώσουν το παρόν "της ταυτότητας" και όχι να αποτίσουν πραγματικό φόρο τιμής, εφόσον ποτέ στη ζωή τους δεν έδειξαν ότι είναι άξιοι να κάνουν το παραμικρό που να μοιάζει στον ηρωισμό των ηρώων του '40

Το σκηνικό των εορτασμών κάθε χρόνο αλλάζει. Φέτος λόγου χάρη οι περισσότεροι παρευρισκόμενοι στο Βουλιαράτι είναι ερχόμενοι από την Ελλάδα. Γι΄αυτούς η Βουλιαράτη μετατρέπεται σε χώρος προσκυνήματος. Φαίνεται ότι θέλουν να ξεφύγουν από την τυπικότητα των εορτασμών στην Ελλάδα. Φαίνεται ότι θέλουν να αγγίξουν οι ίδιοι τα μάρμαρα των ηρώων Τους αρκεί που ανάβουν ένα κερί. Όχι τόσο για την ψυχή των ηρώων που είναι δοξασμένη, όσο ως εκδήλωση μετάνοιας που δεν μπορούν να κάνουν βήμα στο δικό τους παράδειγμα θυσιών για την Πατρίδα.

Τους κουράζουν όμως και εδώ οι πολιτικοί. Αμαυρώνουν με την παρουσία τους την ομοψυχία των πεσόντων. 6 Έλληνες βουλευτές στα δύο κοινοβούλια ήταν σήμερα στις εορταστικές εκδηλώσεις. Μεταξύ τους μπορεί να μιλούσαν μέχρι δύο-δύο.

Πόσο δύσκολη η προσπάθεια του κυρίου Πρέσβη να περάσει κάποια μηνύματα που έκαναν τους Έλληνες περήφανους ανά τους αιώνες.

Μα κι αυτή η ουρά με τα στεφάνια.... 46 στεφάνια ... μόνο 10-11 από φορείς στην ε.ε. μειονότητα.

Έτσι από χώρο προσκηνύματος η επέτειος μετατρέπεται σε άσκηση πολιτικής επίδειξης. Η έννοια της ενότητας, της ομοψυχίας, της σύμπνοιας και σύμπραξης καθηλώνεται μπροστά στη βία των φατριών, των ομάδων και των παρατάξεων, που δεν μεταφέρουν καμιά εθνική ιδέα, παρά σκέφτονται την επιβολή της δικής τους ισχύς.

Στο σκηνικό αυτό η κοινότητά μας δείχνει την ταχύτητα με την οποία αποφεύγει από την ουσία της ιστορικής ημέρας για να γαντζωθεί στην τυπικότητα, στην επιφάνεια... Το αποκορύφωμα με τις μανάδες που πιστεύουν ότι φορώντας τα μικρά παιδάκια τους τσολιάδες θα αποσπάσουν περισσότερες μετοχές πατριωτισμού.... όταν δυστυχώς πολύ ολίγα ξέρουν για το ΌΧΙ ... και, συνεπώς, πολύ λιγότερα μπορεί να κάνουν για το έθνος και το κοινό καλό.....

ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ ΜΠΑΡΚΑΣ